PSYCHOTERAPIA INDYWIDUALNA DZIECI, MŁODZIEŻY I DOROSŁYCH
Początek drogi, czyli rozpoczynamy od konsultacji. Są to początkowe wizyty, na których się zapoznajemy. Nie jest to jeszcze psychoterapia. Zwykle jest to od 3 do 4 wizyt. Celem jest poznanie potrzeb, aktualnej sytuacji, problemu, z którym przychodzisz. W trakcie poznajesz też mnie, sposób w jaki pracuję, metody. Dopiero w tedy jest czas na decyzję, co do psychoterapii. Psychoterapia jest taką formą wewnętrznej podróży, stąd towarzysz w osobie psychoterapeuty również powinien nam odpowiadać. Ważne, żeby wybrać odpowiednią dla siebie osobę, której będziemy powierzać głębokie zakamarki swojej duszy. Na wizytach konsultacyjnych poznasz ogólną mapę podróży. Wraz z trwaniem terapii wiele szczegółów nabierze kolorów, kiedy będziesz bliżej tych myśli i wspomnień, które Cię ukształtowały.
Czas trwania psychoterapii. Warto pomyśleć ile lat szliśmy w danym kierunku, że znaleźliśmy się w tym momencie gdzie potrzebujemy pomocy i zmiany. Psychoterapia trwa tak długo, jak długo będziesz jej potrzebować. Czas to także możliwość nabrania pełnego zaufania do psychoterapeuty, na zbudowanie poczucia bezpieczeństwa. To jest ważne w czasie docierania do wspomnień, docierania do siebie. To dzięki relacji terapeutycznej zacznie się proces leczenia, ale jak każda relacja wymaga czasu do zbudowania. Ja zwykle pracuję z moimi pacjentami 1 rok, 2 lata, 3 lata lub dłużej.
Częstotliwość spotkań. Najczęściej jest to 1 sesja w tygodniu. Ustalamy stały cotygodniowy termin.
Z KIM PRACUJĘ?
Z dziećmi i młodzieżą, którzy doświadczają różnego rodzaju trudności, jak zaburzenia nastroju, depresja, lęki, fobie, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, zespół stresu pourazowego, zaburzenia psychosomatyczne, zaburzenia jedzenia, całościowe zaburzenia rozwoju (autyzm, zespół Aspergera), zespół nadpobudliwości psychoruchowej, zachowania opozycyjno – buntownicze, mutyzm wybiórczy, tiki, jąkanie, moczenie, zanieczyszczanie się, zaburzenia adaptacyjne (spowodowane np. rozwodem rodziców, rozpoczęciem lub zmianą szkoły).
Z diadami rodzic – dziecko (0- 2 lata). Celem jest pomoc w odnalezieniu drogi we wzajemnym poznaniu się rodzica i dziecka. Forma tej pracy szczególnie kierowana jest do rodziców małych dzieci – niemowląt. Poszukujemy rozwiązań niepokojących rodziców objawów obserwowanych u dziecka (np. płacz, trudności w zasypianiu, kłopoty z karmieniem). Źródła takiej pracy wywodzą się z teorii przywiązania, a także psychoanalitycznych koncepcji rozwoju.
Z dorosłymi, którzy doświadczają różnego rodzaju trudności, jak zaburzenia nastroju, depresja, lęki, fobie, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, zespół stresu pourazowego, zaburzenia psychosomatyczne, zaburzenia jedzenia, całościowe zaburzenia rozwoju (autyzm, zespół Aspergera), zespół nadpobudliwości psychoruchowej,
Z kobietami w okresie okołoporodowym oraz po stracie dziecka.